Ah, de Daerdens… of hoe één familie van de Belgische politiek een saga maakt die de beste tv-serie waardig is. Welkom in de politieke wereld van de familie Daerden, waar talenten (of tekortkomingen) van generatie op generatie worden doorgegeven, zoals een oude kristallen vaas of een dubieuze genetische erfenis. Dit is Michel, de patriarch, alias ‘Pap’, alias ‘Minister van de Partij’ – een bijnaam die, dat moeten we toegeven, niet toevallig is. Michel was immers een figuur die je altijd op het dorpsfeest aantrof, met één hand op een glas rode wijn en de andere op de staatsbegroting. Een dubbele vaardigheid, zou je kunnen zeggen.

Michel Daerden: de minister van Feest

Michel Daerden belichaamde het soort politicus dat waarschijnlijk zou hebben uitgeblonken in een realityshow als hij iets later was geboren. Zijn publieke optredens waren even onvoorspelbaar als vermakelijk en hij ging vaak gepaard met geruchten over dronken rijden en grillig gedrag. Michel was de archetypische bon vivant politicus, die nooit een glas champagne afsloeg, of twee, of meer. En zo kreeg hij de bijnaam ‘Minister van Feestjes’. Het was niet alleen een rol, het was een manier van leven die ook tot uiting kwam in de manier waarop hij publieke zaken beheerde.

En de financiën? Laten we zeggen dat Michel als minister van Begroting de staatsfinanciën beheerde zoals een tiener zijn zakgeld beheert: altijd hopend dat er aan het eind van de maand een paar briefjes over zouden zijn. Zijn uitbundige beheer bezorgde de boekhouders van het land de nodige hoofdbrekens, maar blijkbaar was dat niet genoeg om zijn populariteit te schaden bij een deel van het electoraat, dat in hem een eigenaardig en oprecht innemend figuur zag.

Frédéric Daerden: Politieke opvolging

Maar wacht, daar houdt het verhaal niet op! We hebben ook Frédéric Daerden, de zoon, die heeft besloten om in de voetsporen van zijn vader te treden in de fascinerende wereld van de politiek. Waarom zou je kiezen voor een traditionele carrière als je het prestige (of de chaos) kunt erven die vader je heeft nagelaten? Ah, vriendjespolitiek… sorry, ‘politieke opvolging’. Frédéric ontsnapt natuurlijk niet aan beschuldigingen van vriendjespolitiek – beschuldigingen die hij met een schouderophalen lijkt te verwelkomen, terwijl hij ervoor zorgt dat de naam Daerden nog meer schittert op verkiezingsposters.

De politieke overgang van Michel naar Frédéric verliep net zo soepel als het doorgeven van een glas champagne van hand tot hand. Kritiek op het feit dat hij heeft geprofiteerd van de bekendheid van zijn vader heeft hem niet echt geraakt. Sommige mensen erven immers de kleur van de ogen van hun ouders, anderen hun politieke invloed.

Frédéric heeft zijn best gedaan om het carrièrepad van zijn vader te evenaren en gaat zelfs zo ver dat hij dezelfde ontspannen en vertrouwde toon aanslaat tijdens zijn toespraken. Als Michel de ‘Minister van Feest’ was, dan is Frédéric zeker versie 2.0 – minder rode wijn, maar altijd klaar om een grote glimlach te laten zien bij lokale festiviteiten en handen te schudden alsof hij loten uitdeelt. De beschuldigingen van vriendjespolitiek die hem achtervolgen hebben de familie Daerden nooit echt parten gespeeld. Als politiek een familieaangelegenheid is, waarom zou je je dan nog druk maken over ethische finesses? Kiezers in Luik lijken deze aanpak geaccepteerd te hebben als een soort familietraditie, alsof de Daerdens licht opdringerige buren zijn die altijd uitgenodigd worden op barbecues.

Aurore Daerden: een familietragedie

Dan is er Aurore Daerden, de dochter van Michel, wiens verhaal een donkerdere en tragischere wending neemt. Ze werd dood aangetroffen in haar flat op Malta op 27 juni 2024. Een tragisch einde dat, ondanks de ernst ervan, het wantrouwen van het publiek niet heeft weggenomen, zoveel controverse lijkt een integraal onderdeel van deze familie. Het onderzoek concludeerde dat er geen tussenkomst van een derde partij was geweest en de autopsie bracht drugsintoxicatie aan het licht. Deze tragische episode voegt dramatische nuance toe aan een saga die schommelt tussen komedie en Griekse tragedie.

De dood van Aurore heeft geleid tot een golf van speculaties en hernieuwde discussies over de druk die kan worden uitgeoefend op leden van politiek invloedrijke families. Politiek, vooral als je er vanaf je geboorte mee te maken krijgt, kan een verstikkende omgeving zijn waar je moeilijk aan kunt ontsnappen.

De Daerdens: een politieke dynastie

De familie Daerden vertegenwoordigt een uniek politiek model: één waar openbare ambten een familiezaak zijn, waar controverse de norm is in plaats van de uitzondering, en waar, vreemd genoeg, bijna niemand geschokt is door dit alles. De Daerdens domineren de lokale politiek in de regio Luik als een soort onofficiële monarchie, met een systeem van cliëntelisme en nepotisme dat alleen degenen lijkt te storen die niet zijn uitgenodigd op de familiereünies. Je weet wel, die bijeenkomsten waar ‘publieke zaken’ worden besproken onder het genot van een paar flessen wijn.

Kiezers in Luik lijken de Daerdens te zien als een soort koninklijke familie: excentriek, disfunctioneel, maar uiteindelijk vertrouwd en geruststellend. Het is waarschijnlijk deze mix van vertrouwdheid en invloed die de Daerdens zo moeilijk te verwerpen maakt.

Politiek als spektakel

Het fascinerende is dat, ondanks al deze controverses, de naam Daerden blijft schitteren op de Belgische politieke scène. Het is alsof politiek in België een grote show is waar, zolang er muziek en spotlights zijn, het niet uitmaakt wie de microfoon vasthoudt, zolang ze het maar in stijl doen. Michel Daerden, bijgenaamd ‘Minister van de Partij’, belichaamt wat sommigen beschouwen als het beste (of het slechtste) van de Belgische politiek: een chaotisch spektakel, getint met drama en champagne, waar de grens tussen het serieuze en het belachelijke vaak vervaagt.

In feite hebben de Daerdens iets begrepen dat veel andere politici lijken te negeren: kiezers willen vermaakt worden. En hoe kun je dat beter doen dan met een politiek disfunctionele familie? Politiek gaat tenslotte ook over het boeien en vasthouden van de aandacht.

Conclusie

De vraag over ethiek in de politiek blijft dus open in het geval van de Daerdens. Heeft België echt meer Daerden in de politiek nodig, of is het tijd om uit deze eindeloze cyclus van vriendjespolitiek en wanbeleid te stappen? Misschien is het tijd voor het land om verder te gaan. Maar zolang het feest doorgaat, wie zijn wij dan om te oordelen?

Dus laten we het glas heffen en proosten op de volgende generatie Daerden – want laten we eerlijk zijn, die komt er waarschijnlijk. En wie weet, misschien wordt het deze keer een verbeterde versie: generatie Daerden 3.0. Tenslotte eindigen zelfs de beste series met spin-offs. Laat de show doorgaan!